حضرت زهرا (س) الگوی زنان عالم

فاطمه علیهاالسلام با الهام از دستورات الهى و پدر بزرگوارش، نسبت به امیرالمؤمنین فوق‏العاده علاقه‏مند بود و هرگز برخلاف رضاى او گام برنمى‏داشت و برخورد و زندگیش با مولا طورى بود، که غمها و غصه‏هاى وارده در بیرون از خانه، با دیدار فاطمه علیهاالسلام برطرف مى‏شد، و حضرت على علیه‏السلام خود در این باره مى‏فرمایند:
فواللَّه ما اغضبتها، و لا اکرهتها على امر حتى قبضها اللَّه عز و جل، و لا اغضبتنى، و لاعصت لى امرا، و لقد کنت انظر الیها فتنکشف عنى الهموم والاحزان.(1)
سوگند به خدا، من هرگز زهرا را به خشم نیاوردم و او را به کارى مجبور نساختم تا اینکه مرا در فراقش گرفتار ساخت و متقابلاً او نیز مرا خشمگین نساخت، و هیچ وقت نافرمانى نکرد و هرگاه من با او دیدار مى‏کردم، غمها و غصه‏هایم از دلم برطرف مى‏شد.
این حدیث از عشق و علاقه‏ى شدید متقابل دو همسر معصوم حکایت مى‏کند، که در طول زندگى آنان نه تنها کوچکترین اختلافى پیش نیامده است، بلکه مشکلات خارجى و اجتماعى با دیدار محبت‏آمیز مرتفع مى‏گردید.

به همین جهت بود، که چون امیرالمؤمنین علیه‏السلام را به زور و اجبار براى بیعت با غاصبین خلافت به مسجد آوردند، آن بانوى دو عالم به دنبال على علیه‏السلام در کنار قبر رسول خدا قرار گرفت و فرمود: «هرگاه پسرعمویم على علیه‏السلام را رها نسازید، سوگند به خدا موهایم را پریشان نموده و پیرهن پدرم را بر سر گرفته و شما را نفرین مى‏کنم....»
این روایت که از طریق امام صادق علیه‏السلام از حضرت سلمان نقل شده، آمده است: «در این هنگام آثار بلاى آسمانى پدیدار گشت و سلمان از فاطمه علیهاالسلام شفاعت کرد که آن حضرت نفرین ننماید، همزمان على علیه‏السلام را نیز آزاد کردند... (2)
عن ابى‏عبداللَّه علیه‏السلام: لما استخرج امیرالمؤمنین من منزله خرجت فاطمه حتّى انتهت الى القبر فقالت: خلّوا عن ابن عمّى فوالذى بعث محمدا بالحق لئن لم تخلّوا عنه لانشرنّ شعرى و لاضعنّ قمیص رسول‏اللَّه (ص) على رأسى و لاصرخن الى اللَّه... قال سلمان: فرأیت واللَّه اساس حیطان المسجد تقلّعت من اسفلها... »
و در یک روایت دیگر آمده است که حضرت زهرا اگر چه در بستر بیمارى بود و غمها و غصه‏هاى فراوانى که در اثر فشار و جنایت مهاجمین خونخوار به خانه آن حضرت پیش آمده بود، وى را فراگرفته بود، ولى پیوسته به یاد على علیه‏السلام و آینده آن بزرگوار در تشویش و اضطراب بسر مى‏برد، و حتى در هنگام مرگ سکرات مرگ را فراموش کرده و در مورد مصائب آتى امیرالمؤمنین گریه مى‏کرد. چنانچه حضرت امام صادق نقل مى‏کنند:
لما حضرت الوفات بکت، فقال لها امیرالمؤمنین: یا سیدتى! ما یبکیک؟ قالت: ابکى لما تلقى بعدى! فقال: لاتبکى فواللَّه ان ذلک لصغیر عندى....(3)
چون وقت شهادت فاطمه علیهاالسلام فرارسید شروع به گریه کرد، حضرت على علیه‏السلام با یک تعبیر عالى و تعجب‏آمیز پرسید: اى سرور من چرا گریه مى‏کنى؟!جواب داد: براى آن مشکلاتى که بعد از من با آنها مواجه خواهى شد. حضرت فرمودند: تو گریه نکن همه‏ى اینها براى من آسان است.
تعبیر: «یا سیّدتى» در این حدیث، نشان عظمت فاطمه‏ى زهرا از دیدگاه امیرالمؤمنین است و همچنین گریه فاطمه علیهاالسلام براى على علیه‏السلام آن هم در حال مرگ و سکرات آن، که معمولاً هرکسى به فکر خود مى‏باشد، شدت علاقه فاطمه به امیرالمؤمنین را در بر دارد. و بالاخره چون خبر شهادت زهرا را به على علیه‏السلام دادند، آن حضرت در حال حرکت به زمین افتاد و هرچه خواست بلند شود ممکن نشد.(4)
و در نقلى دیگر حالت غشوه به او دست داد.(5)
همه‏ى این احادیث و قضایاى تاریخى نشان مى‏دهد، که در میان على و فاطمه علیهاالسلام محبت، عشق و علاقه‏ى فوق‏العاده‏اى حاکم بود، که در فراق فاطمه، علی به حالت غشوه مى‏افتد و صبر و توانش به ناتوانى و کم‏صبرى تبدیل مى‏گردد، و فاطمه علیهاالسلام نیز هرگز على و یارى على را فراموش نمى‏کند. و در هنگام سکرات مرگ که لحظات بسیار دشوار به حساب مى‏آید، به یاد گرفتارى و مصائب آن حضرت اشک مى‏ریزد.

على علیه‏السلام از فاطمه‏ى زهرا علیهاالسلام فوق‏العاده راضى و خشنود بود، زیرا آن حضرت یک انسان معصوم و بى‏لغزش بود و هرگز کارى برخلاف رضاى امیرالمؤمنین انجام نمى‏داد، ولى در عین حال فاطمه علیهاالسلام در هنگام فراق، در ضمن وصایاى خود به آن حضرت خواستند قلب مبارک على را بار دیگر در مورد خود راضى‏تر نمایند و لذا عرض کرد:
اى پسرعموى پیامبر! من هرگز به تو دروغ نگفتم، خیانت نکردم و به مخالفت تو برنخاستم. على علیه‏السلام چون این سخنان را شنید فرمود:
معاذاللَّه انت اعلم باللَّه و ابر و اتقى و اکرم و اشد خوفاً من اللَّه قد عز على مفارقتک و تفقدک الا انه امر لابد منه... (6)
پناه به خدا، نسبت به امور و احکام الهى داناترى. نیکوکارى، تقوا، تقرب و خشیتت از خدا بیشتر است. این را بدان که جدایى و مفارقت تو فوق‏العاده براى من سنگین است، ولى این کار چاره‏پذیر نیست.
این فرازها نشان مى‏دهد که آن بانوى گرانقدر، آنقدر به مولاى متقیان عظمت قائل است، که در مقام کسب رضایت خاطر مولا است، هرچند کار خلاف و قصور جزیى نیز از او صادر نشده بود.
به این مناسبت بود که امیرالمؤمنین چون پیکر پاک فاطمه علیهاالسلام را بر خاک سپرد، دست دعا به سوى آسمان برداشت و در حق زهرا چنین دعا کرد:
اللهم انى راض عن ابنه نبیک، اللهم انها قد اوحشت فانسها، اللهم انها قد هجرت فصلها، اللهم انها قد ظلمت فاحکم لها و انت خیر الحاکمین.(7)
خدایا! من از دختر پیامبرت راضى هستم. بارالها! فاطمه علیهاالسلام نگران و مضطرب بود، تو او را آرامش بخش، خداوندا! زهرا از دوستان و فرزندان مفارقت کرد، تو او را وصل کن. پروردگارا! به فاطمه علیهاالسلام ظلم کردند تو خود حاکم باش.
همه‏ى این فرازها نشان مى‏دهد که فاطمه‏ى زهرا با داشتن مقام عصمت نسبت به حقوق شوهر چقدر ارزش قائل بوده و چه‏سان نگران بوده است که نسبت به مقام ارجدار شوهرش على بن ابیطالب علیه‏السلام مسؤول باشد و لذا على علیه‏السلام رضایت خویش را در مورد فاطمه علیهاالسلام اعلان مى‏نماید....
به همین جهت حضرت امام باقر علیه‏السلام مى‏فرمایند: «براى زن هیچ شفاعتى به اندازه‏ى رضایت شوهر مفید و ثمربخش نیست.... » (8)

نقش تصویر تو در ذهنم

ای که تو تنها رفته‏ای ،

آرام آرام قدم نِه ؛

تا شاید من نیز به سایه تو رسم ؛

یا صدایت را بشنوم ؛

یا این که آنطور آرام آرام ،

که تصویری زِ تو در ذهنم، نقش بندد . . .

گِله ندارم . . .

گِله ندارم از آبی که می‏شود گِل آلود          سپرده‏ام تن خود را به‏ آن تلاطم رود

گِله ندارم از هوایی که شد مِه آلود             چشم گشوده‏ام بر آسمانِ بود و نبود

گِله ندارم از خستگیِ دردِ روح و وجود          که حاصل آن درد هست، همه سود

گِله ندارم از شرّ همهه زمانه پر دود            که می‏گذرد تمام ایّام بر من، چه زود

در تلاطم این چرخه شوریده موجود             آرام و صبور، توکّل بر آن صاحب جود

تویی که اومدی و زود رفتی

دیر اومدم، ولی اومدم

گرفتار بودم، ولی به یادت بودم

فقط به یادت که نه؛ همیشه، با تمام وجودم مقام والای تو رو تحسین می‏کنم

تویی که همسفر من بودی و معلم من

تویی که نه تنها معلم دانش، بلکه معلم دین و اخلاق  فرزندان این مرز و بوم بودی

و فرزندان تو، خود نشانه‏ای از تربیت تو

تویی که اومدی و زود رفتی

تقدیم به روح بزرگوار همسر گرامیم، که یکی از معلمین خوب این مرزو بوم بود 

خواهم آمد

ای گُلم

در یک دشت شقایق دور دست، تو را نزدیک می‏بینم؛ اما حرکت به سمت تو میسر نیست.

بر دوش خود دو گُل زیبای دیگر دارم؛ طوفان مسیر حرکت به سمت تو، آن‏ها را آزار می‏دهد.

صبر کن تا این دو گُل زیبا را به باغستان‏شان برسانم، خواهی دید که چه شتابان خواهم آمد؛ 

                                                                                                          خواهم آمد؛ 

                                                                                                                خواهم آمد.