اَعمال خوب

روزها از پی هم می گذرند و گذر عمر حس می‏شود 

زیباترین چهره‏ها بعد از مدت‏ها پیر و خسته می‏شوند

خوش اندام‏ترین آدم‏ها هم شکسته و ناتوان می‏گردند

پولدارترین اشخاص هم بالاخره می‏فهمند که ثروت آن‏ها بیشتر مایه دردسر است

و . . .

پس این عمر به چه دردی می‏خورد ؟!

چیزی که در زندگی لازم است، خدمت خلق و باقیات صالحاتی است که از خود به جا می‏گذاریم

و چه لذت معنوی دارد که در این دنیا، احساسش کنی

خوبی‏های تو دارد در این عالم فانی         برای تو ارزشی بسیار درسرای باقی 

گوارای وجود منتظران حقیقی

ایام زیبایی است؛

به زیبایی سبزینه جنگل

به طراوت فضای شبنم نشسته

به پاکی هوای خنکای کوهستان

و ای کاش با گذشت ایام،

دوباره بیاید ماه معنوی شعبان

تا ببینم خنده قشنگ کودکان

و آرامش صبر انتظار را بر همه 

می‏بینم در این ایام الله شعبان

و براستی گوارای وجود منتظران حقیقی

امروز با زهرا دخترم

امروز زهرا خانم نماز صبح بیدار شد و دنبال من گریه و . . .

بالاخره با من اومد سرکار و این هم عکسش تو محل کارم

خیلی با مزه است نه !!!!

وام دهاتی

برا تشویق روستایی‏ نشینی قرار بود وام روستایی بِدن. همه دهاتی‏ها خوشحال شدن. اما نمی‏دونستن چی جوری باید وام بگیرن؛ نه اینترنت و نه آشنایی و نه . . .

حاج برکات (خان برکات) تا قضیه‏رو شنید، دست به کار شد و از تهروون با یکی از ماشینای سواری کولردار و یخچال‏دارش، به همراه چن تا از بچه‏هاش، گازشو گرفت و اومد تا هم هوایی خورده باشه و هم چن تا وام جور کنه تا یه خونه ییلاقی دیگه برا خودش تو یکی از زمیناش بسازه (هرچند به وام نیاز نداشت ولی نمی‏دونم چرا این مایه دارا اینجورین !!!). به راحتی وام ‏رو گرفت و شروع به ساخت ویلا (ببخشید، منظورم ساخت خونه تو دهات بود) کرد.

از قضای روزگار یکی از دهاتی‏ها حاج برکات رو دید و جلو اومد و سلامی کرد و بالاخره حرف به وام کشید و گفت: خان می‏دونی من بعد از کلی دوندگی تازه فهمیدم اگه وام رو بگیرم از عهده پس دادنش برنمیام و . . .

حاج برکات خنده‏ای زیرکانه‏ای کرد و گفت: میتونی وام خودت رو به من بِدی؟ و دهاتی با سادگی تمام گفت: این وام دهاتی، به درد من که نمی‏خوره؛ شما ازش استفاده کن. و حاج برکات اون وام رو هم گرفت و . . .   

و خود ابری می‏شوی در آسمان و . . .

سایه‏های ابر آسمان، دلخوشی آرام‏بخشی است که تو را در حالت زیبای انتظار نگه می‏دارد.

انتظاری که صبر در آن معنا می‏یابد و عطش وصال، تجلّی.

شاید همین حالا و در همین حوالی ببارد و خستگی ره را به در بَرَد.

آه که اگر ببارد؛

               ببارد و ببارد . . .

اشک چشمهایت با قطرات باران درهم می‏پیچد و چون پرنده‏ای سپید، سبک بال به پرواز درخواهی‏آمد.

و خود ابری می‏شوی در آسمان و . . .