من نمی‏دانستم

پرِ پرواز داشتی و سبکبال                من نمی‏دانستم

قصد رفتن داشتی و آرام                 من نمی‏دانستم

چشمِ مهربان و دور دست              من نمی‏دانستم

شبنم گل بُدی بر روی برگ              من نمی دانستم

ادامه نمیدم، به احترام اونایی که گفتن : «جانِ هرکس رو که دوس داری ننویس . . . خوب نمی‏نویسی . . .»

تا تو به داد من رسی ¸ من به خدا رسیده ام

بس که جفا ز خار و گل دید دل رمیده‏ام                        همچو نسیم از این چمن پای برون کشیده ام

نامه ی آبراهام لینکلن به آموزگار فرزندش

به فرزندم بیاموزید در مدرسه بهتر است مردود شود، امّا با تقلّب به قبولی نرسد.
 ارزش های زندگی را به او یاد بدهید و به او یاد بدهید که در اوج اندوه، تبسّم کند.
 به او بیاموزید که در اشک ریختن خجالتی وجود ندارد. به او بیاموزید که می تواند برای فکر و شعورش مبلغی تعیین کند، امّا قیمت گذاری برای دل بی معناست.
اگر می توانید نقش مهم کتاب را در زندگی آموزش دهید.
در کار تدریس به فرزندم ملایمت به خرج دهید، امّا از او یک ناز پرورده نسازید.
 توقّع زیادی است امّا ببینید که می توانید چه کار کنید!

کوزه‏ها را بشکنید

هوس کردم یه کوزه الان دستم بود، پرت می‏کردم به سمت آسمون و می‏خورد زمین و دَلـــــــنــــــــگ می‏شکست. حالا که نیست، متن زیررو می‏نویسم، دلم خنک بشه :

کوزه‏ها را بشکنید         با دو کف دست آب بخورید

تشنه باشید               اگر حتی دو دست ندارید

کوزه‏ها را بشکنید         آب بر خاک نریزید     

گِل نکنید                   کوزه نسازید

این آب از دوردست‏ها می‏آید

برای کوزه سفالی که می‏شکند    آب را با خاک نیامیزید

کوزه را باید شکست یا نه ؟

بدون دوستم

حس گرفتم و این رو گفتم، شما به بزرگی خودتون ببخشید :

با دوستم بودم و حال که با او نیستم

دلم تنگ است، من بدون او کیستم؟!

قدم برمی‏دارم بر جاده خاکی تنهایی

اینجا چه می‏کنم، در این دنیا من چیستم؟!

وقتی می‏رسم به گل سوسن و یاسمن

دلگیر می‏شوم که چرا اینگونه زیستم؟!

بقیه‏اشو شما بگید . . .