پس چیکار کنه ای خــــــــــــــدا

آروم آروم حرکت می‏کرد، بعضی وقتا سرشو بلند کرده و دور و برشو سریع، یه نگاه مینداخت و باز همونجور آروم به راهش ادامه میداد. دلش میخواست کسی باهاش کاری نداشته باشه و از یه گوشه‏ای از این دنیا، چشم بدوزه به آسمون آبی و حرکت ابرها رو ببینه، تا عمرش تموم شه.

ولی خب نمی‏شه؛ چون زندگی تو این دنیا هم، با گوشه نشینی تناقض داره. 

دیگه نفسی هم براش نمونده تا آه بکشه.

پس چیکار کنه ای خــــــــــــــدا . . .

سقاخانه قلب

در کوچه پس کوچه‏های خاطراتش به دنبال یار می‏گشت

در سراپرده دل، عشق را با جان نگه‏داشته‏بود

و خود را برای رسیدنی پاک، حفظ کرده‏بود

سقاخانه قلبش را، شمعی روشن نگاه داشته‏بود

به امید آن که گذر عمر، او را با خود همسفر کند

سفری که با رنج همراه خواهدبود

 و او همچنان در این عاشقی صبوری می‏کرد

 معنی انتظار را با تمام وجود احساس می‏کرد

و معنی امید را . . .

تـا نیست غیبتی نبـود لذت حضـور

در کنجی زانو به بغل نشسته‏بودم؛ تحمل دوری برایم سخت شده‏بود. با گونه‏هایی لرزان و چشمی گریان تفعلی بر حافظ زدم؛

این شعر آمد :   

دیگـــر ز شـــــاخ ســـرو سهی بلبل صبـــــور             گلبانگ زد که چشم بد از روی گل به دور

ای گلبشکر آن کــه تــویــی پــادشــاه حسن            بــا بلبــلان بـــی دل شیـــدا مکـن غـــرور

از دســـت غیبــت تــــو شـکایت نمـــی‏کنـــم             تــا نیســت غیبتـــی نبـــود لـذت حضــــور

زاهــد اگـــر بـــه حــور و قصـور است امیــدوار            مـــا را شرابخـانه قصور است و یــار حـــور

می خور به بانگ چنگ و مخور غصه ور کسی            گـویــد تـو را کــه بــاده مخـور گـو هوالغفور

حافظ شـکایت از غــم هجران چــه مــی‏کنی             در هجر وصل باشد و در ظلمت است نـور

آیا این چشم‏ها او را خواهد دید؟

همیشه حس انتظار از کودکی  در وجود من بود؛

در آن موقع نمی‏دانستم چرا ؟

نمی‏دانم، الان به این مسئله معرفت کامل پیدا کرده‏ام یا نه ؟!

مخصوصاً بعد از ظهرهای جمعه‏، که این حالت، به اوج خود می رسد و با یک دلتنگی خاصی همراه می‏شود.

این احساس مرا آزار نمی‏دهد ولی روح و جانم، محزون می‏شود

و با غروب آفتاب بعد از ظهر جمعه، چشمانم مظلومانه به دوردست خیره می‏ماند؛ به‏طوری که دلم برای آن چشم‏ها می‏سوزد.

آیا این چشم‏ها او را خواهد دید؟

حتماً برید و ببینید

چند وقت پیش با علی پسرم دوتایی، از شمال (تنکابن) برمی‏گشتیم؛ تصمیم گرفتیم  از تنکابن به سمت کلاردشت بریم.

وقتی وارد جنگلای تو مسیر شدیم.      واااااااای چی بود.

آرامش محض؛

                خلوت و رانندگی آرام و راحت؛

                                               جنگل به تمام معنا؛

                                                                   بارندگی وقتی که تو تهروون ازش خبری نیست؛

                                                                                                                              مه زیباو نوازشگر.

توصیه می‏کنم به دوستان اهل حال، حتماً این مسیرو برن. اگه بخوان من حاضرم همراهیشون کنم