بازَم عصبانیِ حرفقشنگ، حرف زده !
بعضی دنیارو خیلی جدی گرفتن. عجبا، ما یه الگوی خیلی خوب داریم؛ مولامون امام علی (ع). ایشون یه فرمایشی داشتن که تو عنوان یادداشت «زنگها برای که به صدا درمیآید؟»، من به اون اشاره کردم.
بعضی فکر میکنن با کَل کَل و استعدادی که خدا بهشون داده، باید از همه توقع داشته باشن. بابا همه مثل تو آدمَن؛ همه مثل آدمای دیگه ضعیفَن. چرا با همه مهربون نیستی، بدون توقع محبت.
اگه با همه مهربون باشی، روحت جلا پیدا میکنه؛ همه رو مهربون میبینی
مگه چقدر زندهای؟! بهتر بگم چقدر تو این مسافرخونه دنیا میمونی؟!
یه کاری کن . . . . . . . . . . . . . . .
یه جوری تو اتاق مسافرخونه بمون که وقتی مسافر بعدی اومد تو این اتاق، یه «خدا بیامرزه مسافر قبلی رو» بگه. البته مسافر خوب اونه که از صاحب مسافرخونه تشکر کنه؛ بگذریم.
اَه . . . عصابم بهم ریخت.
عصبانیِ حرفقشنگ
کلمات کلیدی :
