و خود ابری میشوی در آسمان و . . .
سایههای ابر آسمان، دلخوشی آرامبخشی است که تو را در حالت زیبای انتظار نگه میدارد.
انتظاری که صبر در آن معنا مییابد و عطش وصال، تجلّی.
شاید همین حالا و در همین حوالی ببارد و خستگی ره را به در بَرَد.
آه که اگر ببارد؛
ببارد و ببارد . . .
اشک چشمهایت با قطرات باران درهم میپیچد و چون پرندهای سپید، سبک بال به پرواز درخواهیآمد.
و خود ابری میشوی در آسمان و . . .
کلمات کلیدی :
