گِله ندارم . . .

گِله ندارم از آبی که می‏شود گِل آلود          سپرده‏ام تن خود را به‏ آن تلاطم رود

گِله ندارم از هوایی که شد مِه آلود             چشم گشوده‏ام بر آسمانِ بود و نبود

گِله ندارم از خستگیِ دردِ روح و وجود          که حاصل آن درد هست، همه سود

گِله ندارم از شرّ همهه زمانه پر دود            که می‏گذرد تمام ایّام بر من، چه زود

در تلاطم این چرخه شوریده موجود             آرام و صبور، توکّل بر آن صاحب جود