پنجره مرگ

مردنت بین چون مرگ یک مور، در میان انبوه هزاران مور.

آندم شوی آسوده ز غوغایِ چرا  شدم ز دنیا کور؛

زندگی و بندگی من ناتمام، که ناگاه دمیده شد در صور . . .

بشکند شیشه پنجره دل تا ببینی بزم یک شور

ره این است و ندانی چرا قدم نهادن در این ره، تعالی

در تو مهربانی و راز دل گفتن با رب العالمین تا گور

که آرامبخش قلب دردمند است، صبرِ، در رهی دور