ناگاه فرو بارید رگبار ترکَش          همچو خنجر ، بُرنده و سرکَش

انسان غیوری در عهد شباب        که داشت روحی لطیف و دلکَش

بریدش تیزی، رگ گلوی جوان      غوطه ور گشت در میان خون و آتش

پنهان شد مهربانی، از دیدگان       شد محو، صفت الهی با رنگ لَعلش