جان خسته و جسم نامهربان

ای جان خسته من، آرام باش

آرامش تو، نزدیک است؛

چون غلطیدن پری بر زمین؛ با نسیمی . . .

ای جان دلشکسته من، چشم بگشا

نزدیک است، که بخوابی برای ابد

خواب که نه؛

 پر بگشایی، رها شوی

ای جان، بغض کرده­ای؟ . . . چرا؟

لبخندی آرام بر گوشه لب داشته­باش

این دلنشین­تر است

با لبخند، رفتن به آرامش ابدی زیباتر است

 ای جان، صبر را توشه راه کن؛ . . . حوصله کن

چه بی­خیال، جسم سردم را رها می­کنی

می­دانم این جسم، قفسی بود تو را

اما کمی مهربان­تر باش؛ . . . در این لحظه آخر

. . . . . . . .

هرچند تو مهربان بودی و جسمم نامهربان

پرگشودن به سوی حضرت دوست،

دوست­داشتنی است

و تو دوست داری که به دوست برسی

و این جسم، دوست نبود تورا

. . . . . . . . .

می­دانم قدم برداشتن در کوچه باغ بارانی

قدم که نه؛ دویدن؛ به سوی آرامش و رهایی . . .

تو می­خواهی پرواز کنی در عمق آسمان