دل در جوشش ناب عرفه، وضو می گیرد و در صحرای تفتیده عرفات، جاری می شود. آن جا که ایوان هزار نقش خداشناسی است. لب ها ترنم با طراوت دعا به خود گرفته و چشم ها امان خود را از بارش توبه، از دست داده اند. دل، بیقرار روح عرفات، حضرت اباعبدالله الحسین (ع) شده است. پنجره باران خورده چشم ها از ضریح اجابت، تصویر می دهد و این صحرای عرفات است که با کلمات روحبخش دعای امام حسین (ع) و اشک عاشقان او بر دامن خود اجابت را نقش می کند. اشک و زمزمه ما را نیز بپذیر، ای خدای عرفه.
پرِ پرواز داشتی و سبکبال من نمیدانستم
قصد رفتن داشتی و آرام من نمیدانستم
چشمِ مهربان و دور دست من نمیدانستم
شبنم گل بُدی بر روی برگ من نمی دانستم
ادامه نمیدم، به احترام اونایی که گفتن : «جانِ هرکس رو که دوس داری ننویس . . . خوب نمینویسی . . .»
بس که جفا ز خار و گل دید دل رمیدهام همچو نسیم از این چمن پای برون کشیده ام
حس گرفتم و این رو گفتم، شما به بزرگی خودتون ببخشید :
با دوستم بودم و حال که با او نیستم
دلم تنگ است، من بدون او کیستم؟!
قدم برمیدارم بر جاده خاکی تنهایی
اینجا چه میکنم، در این دنیا من چیستم؟!
وقتی میرسم به گل سوسن و یاسمن
دلگیر میشوم که چرا اینگونه زیستم؟!
بقیهاشو شما بگید . . .
جدیدترین موزیک های روز
دریافت همین آهنگ
