مهربان پروردگار! به پاسداشت مهرورزي تو، روزه گرفتيم و اكنون به نماز فطرت، پاك ميرويم و در آبي رحمتت روح و جان مي شوييم و تن پوش آمرزش بر تن مي نماييم. در اين لحظه هاي سبز استجابت، شاخه هاي نخل آرزو را در دست مي گيريم و ظهور موعود آخرين را از تو ميخواهيم

گاهي يه خونهء سادهء گِلي،

به همه دنيا مي ارزه، مگه نه؟

گاهي وقتا توي قصرم که باشي،

دلت از غُصه مي لرزه، مگه نه؟

حاضري دار و ندارتو بدي،

به جاش از خدا دل خوش بگيري

حاضري زندگيتو بدي اگه،

بتوني با دل عاشق بميري

اين همه دنبال دنيا رفتيمو،

انگاري جاده تمومي نداره

گاهي وقتا که به جايي مي رسيم،

لذتش انگار دَوُومي نداره

کاش يه بار هم که شده تو اين سفر،

دلمون راه و نشونمون بده

مي شه سرنوشت ما اين نباشه،

وسوسه اگه اَمونمون بده

سلام.

خوب هستيد؟؟

ممنون از حضورتون.

مربوط به يه ترانه است.

مطلبتون به نكته پندآموزي اشاره داشت.

کاش که اين جمله هيچ موقع ز يادمون نره....

آدمي چه خوب باشه، چه بد باشه، مسافره!

پاينده باشيد و سرفراز.

در پناه حق.

****************

زندگي مثل يه جاده است

من و تو مسافراشيم

قدر لحظه ها رو بدونيم

ممكنه فردا نباشيم...

****************

"خدا را فراموش مكن"

http://persianboy2025.persianblog.ir/post/592

دادا رضا بازم به ما سر بزن خوشحال ميشم ...

تو وبم از نظراتت استفاده كنم ..

راستي مي توني به طور خصوصي علت فوت همسر گرانقدرتو بهم بگي ...

اگه ناراحتت نميكنه ها ...

اگه فضولي هم حساب نميشه

نماز و روزه هاتم قبول ...

پايدار باشي چون پارس