غرور

سال ها پيش از اين به من گفتي

که ((مرا هيچ دوست ميداري؟))

گونه ام گرم شد ز سرخي شرم

شاد و سر مست گفتمت ((آري))

باز ديروز جهد ميکردي

که ز عهد قديم ياد آرم

سرد و بي اعتنا ترا گفتم

که دگر ((دوستت نمي دارم!))

ذره هاي تنم فغان کردند

که خدا را، دروغ مي گويد

جز تو نامي ز کس نمي آرد

جز تو کامي ز کس نمي جويد

تا گلويم رسيد فريادي

کاين سخن در شمار باور نيست

جز تو، دانند عالمي، که مرا ؛

در دل و جان هواي ديگر نيست

ليک آرام ماندم و خاموش

ناله ها را شکسته در دل تنگ

تا طپش هاي دل نهان ماند؛

سينه ي خسته را فشرده به چنگ

در نگاهم شکفته بود اين راز

که ((دلم کي ز مهر، خالي بود؟))

ليک تا پوشم از تو، ديده ي من؛

بر گل رنگ رنگ قالي بود

دوستت دارم و نمي گويم.

تا غرورم کشد به بيماري!

زانکه مي دانم اين حقيقت را

که دگر دوستم..... نمي داري....