اي واي من كه قصه دل ناتمام ماند.
دمت گرم و سرت خوش باد
بازيگر!
مرد هر روز دير سر کار حاضر مي شد، وقتي مي گفتند : چرا دير مي آيي؟ جواب مي داد: يک ساعت بيشتر مي خوابم تا انرژي زيادتري براي کار کردن داشته باشم، براي آن يک ساعت هم که پول نمي گيرم ! يک روز رئيس او را خواست و براي آخرين بار اخطار کرد که ديگر دير سر کار نيايد... ________________________________________ مرد هر وقت مطلب آماده براي تدريس نداشت به رئيس آموزشگاه زنگ مي زد تا شاگرد ها آن روز براي کلاس نيايند و وقتشان تلف نشود ! يک روز از پچ پچ هاي همکارانش فهميد ممکن است براي ترم بعد دعوت به کار نشود... ________________________________________ مرد هر زمان نمي توانست کار مشتري را با دقت و کيفيت ، در زماني که آنها مي خواهند تحويل دهد، سفارش را قبول نمي کرد و عذر مي خواست ! يک روز فهميد مشتريان ش بسيار کمتر شده اند ... ________________________________________ مرد نشسته بود. دستي به موهاي بلند و کم پشتش مي کشيد . به فکر فرو رفت ... بايد کاري مي کرد. بايد خودش را اصلاح مي کرد ! ناگهان فکري به ذهنش رسيد. او مي توانست بازيگر باشد : از فردا صبح ، مرد هر روز به موقع سرکارش حاضر مي شد، کلاسهايش را مرتب تشکيل مي داد، و همه ي سفارشات مشتريانش را قبول مي کرد! او هر روز دو ساعت سر کار چرت مي زد! وقتي براي تدريس آماده نبود در کلاس راه مي رفت، دستهايش را به هم مي ماليد و با اعتماد به نفس بالا مي گفت: خوب بچه ها درس جلسه ي قبل را مرور مي کنيم !!! سفارش هاي مشتريانش را قبول مي کرد اما زمان تحويل بهانه هاي مختلفي مي آورد تا کار را ديرتر تحويل دهد: تا حالا چند بار مادرش مرده بود، دو سه بار پدرش را به خاک سپرده بود و ده ها بار به خواستگاري رفته بود... ________________________________________ حالا رئيس او خوشحال است که او را آدم کرده ، مدير آموزشگاه راضي است که استاد کلاسش منظم شده و مشتريانش مثل روزهاي اول زياد شده اند!!! اما او ديگر با خودش «صادق » نيست. او الان يک بازيگر است.همانند بقيه مردم!!!
سلام
حتما
خاطرات جبهه هم خيلي قشنگه
موفق باشين
